Urodził się w 1943 r. w Krościenku n/Dunajcem. Prawnuk Jana Słomki (1842-1932), autora „Pamiętników włościanina od pańszczyzny do dni dzisiejszych” (pierwsze wydanie – 1912 r.), znanego przed wojną jako „wójt z Dzikowa”.
W 1967 r. ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Absolwent studiów podyplomowych: planowania przestrzennego na Politechnice Szczecińskiej (1972) i rewaloryzacji zabytków na Polit. Wrocławskiej (1988). W 1974-75 odbył staż urbanistyczny w Urzędzie Planowania Miasta w Hanowerze, a w latach 1979/80 doskonalił umiejętności zawodowe w Meksyku, podczas pobytu studialnego.
W latach młodzieńczych należał do 25. Wrocławskiej Wodnej Drużyny Harcerzy im. Harcerskiego Batalionu Szturmowego „Parasol”, reaktywowanej na fali „odwilży październikowej” 1956 r. i krótkotrwałego ożywienia obywatelskiego. Jacek Jakubiec pełnił w niej funkcję zastępowego. Specyfika tej drużyny polegała na tym, iż została ona założona i była dowodzona przez harcmistrza dr Jerzego Masiora, przed wojną drużynowego 40. Lwowskiej Drużyny Harcerzy. Wraz ze skompletowaną przez siebie kadrą instruktorską, przeniósł on na grunt wrocławski atrakcyjny skauting i tradycje harcerstwa lwowskiego. Drużyna dysponowała własnymi łodziami żaglowymi i przystanią na Odrze we Wrocławiu, organizowała obozy żeglarskie, kursy i egzaminy żeglarskie.
Jest żeglarzem, modelarzem lotniczym (w r. 1960 zdobył IV miejsce na Mistrzostwach Polski w Gnieźnie w kategorii modeli o napędzie gumowym), lekkoatletą. Uprawiał rzut dyskiem (w 1961 i 1962 mistrz Polski juniorów CRZZ w rzucie dyskiem; w 1962 na zawodach w Oliwie, wynikiem 52,07 m. ustanowił rekord juniorów Dolnego Śląska).
Pracował jako asystent w Instytucie Historii Architektury Sztuki i Techniki, Politechniki Wrocławskiej (1967 – 1969). W latach 1969 – 1971 był kierownikiem Zakładu Projektowania Terenów Zieleni w biurze „BIPROSKIM” we Wrocławiu. W latach 1971 – 1982 pracowała jako urbanista w Jeleniej Górze, tworząc MPZP, zatwierdzone w 1974 i 1977.
W latach 1983 – 1988 był inicjatorem, organizatorem i głównym projektantem oraz koordynator procesu remontu ratowniczo-zabezpieczającego zabytkowego Dworu CZARNE w Jeleniej Górze. W latach 1988 – 1990 – prezes i dyrektor Spółki z o.o. „Ośrodek Kultury Ekologicznej EKO” w Jeleniej Górze, także prezes i założyciel Fundacji Kultury Ekologicznej.
Od 1991 r. współorganizator i koordynator Euroregionu NYSA ze strony polskiej; od 1992 do 1996 dyrektor biura Stowarzyszenia Gmin Polskich Euroregionu NYSA; od 1996 do 2011 w ramach Fundacji Kultury Ekologicznej by koordynatorem programu rewaloryzacyjno-adaptacyjnego w zabytkowym zespole folwarczno-dworskim „CZARNE”, przeznaczonym na wielomodułowy kompleks p/n Międzynarodowy Ośrodek Kultury Ekologicznej DWÓR CZARNE.
W latach 1967 – 1980 czternaście razy był laureatem w konkursach urbanistycznych krajowych i zagranicznych.
Organizator Oddziału Towarzystwa Urbanistów (1973) i współorganizator Koła Polskiego Klubu Ekologicznego (1981) w Jeleniej Górze; społeczny opiekun zabytków i kustosz Dworu Czarne (od 1977), członek NSZZ „Solidarność”, ekspert Zarządu Regionu w Jeleniej Górze (od 1980); aktywny uczestnik i współorganizator krajowych i międzynarodowych sieci NGO’s w ruchu ekologicznym (m.in. w obszarze t.zw. „Czarnego Trójkąta”) oraz w dziedzinie ochrony europejskiego dziedzictwa kultury (od 1989); współzałożyciel Fundacji Kultury Ekologicznej i prezes Zarządu(do roku 2012); członek Rady Ekologicznej przy Prezydencie R.P. (1993-1995).
Od lat 60 przez był czynnie zaangażowany w na rzecz zamknięcia szkodliwej produkcji przemysłu chemicznego ZWCH Chemitex-Celwiskoza, co ostatecznie doprowadziło do zamknięcia fabryki w 1988 r., dzięki stosownym zapisom w planie oraz aktywnie działającym organizacjom ekologicznym.
Jest autorem lub współautorem kilkunastu prac badawczych. Uprawia publicystykę poświęconą dziedzinom własnej aktywności zawodowej i społecznej. Autor książki: DWÓR CZARNE czyli monografia według Jacka, Jelenia Góra, 2014.
Był zaangażowany w wydarzenia Marca 1968 r. we Wrocławiu oraz w późniejszą działalność konspiracyjną. Przypłacił to w r. 1969 dwumiesięcznym pobytem w areszcie śledczym, z którego wyszedł bez procesu po ogłoszeniu przez władze amnestii dla więźniów politycznych w związku z XXV-leciem PRL (Włodzimierz Suleja, „Dolnośląski marzec ’68”, Wrocław 2006). Po ogłoszeniu stanu wojennego współinicjator i sygnatariusz tzw. „Listu 44”, skierowanego do ówczesnego Sejmu PRL, który wobec jego inicjatorów spowodował szereg represji ze strony SB. Później był aktywnym uczestnikiem konspiracyjnej działalności jeleniogórskich struktur podziemnej „Solidarności”. Jego biogram znajduje się „Encyklopedii Solidarności – Opozycja w PRL 1976-1989”, t. II, Warszawa 2010.